Ang Mga Tagapag-alaga ng Pamilya ay Nagbabahagi ng kanilang Personal na Karanasan

Tinanong ng VITAS Healthcare ang mga tagapag-alaga ng pamilya (tinukoy bilang sinumang nagbibigay ng pisikal at/o emosyonal na pag-aalaga para sa may sakit o may kapansanan na minamahal sa bahay) upang sabihin sa amin ang tungkol sa kanilang personal na mga karanasan.

Nais naming malaman kung ano ang kanilang natutuhan at bigyan sila ng pagkakataon na ibahagi ang kanilang mga natuklasan sa lumalaking komunidad ng mga tagapag-alaga ng pamilya. Bilang kapalit, nag-alok kami ng mga spa gift card prize sa tatlong nangungunang mga entry, tulad ng napagpasyahan ng aming mga hukom. 

Sa ibaba makikita mo ang mga nangungunang tatlong entry, kasama ang sampung marangal na pagbanggit. Inaasahan namin na ang mga salita ng mga tagapag-alaga ng pamilya na ito ay tuturuan at bigyan ng inspirasyon ang mas maraming tagapag-alaga ng pamilya sa mapagmahal na gawaing ginagawa nila araw-araw.

Nangungunang Entry ng Tagapag-alaga

"Ang aking Henry ay isang masayang camper"

Isinulat ni Mary Chavez

Ang pangalan ko ay Mary Chavez. Ako ay isang tagapag-alaga ng aking asawa sa loob ng 11 taon at ako ay isang boluntaryo para sa VITAS Healthcare.

Noong 2001 naging tagapag-alaga ako sa magdamag lang. Nagdusa ang aking asawa sa napakalaking stroke at naiwan na paralitiko. Kumuha ako ng maagang pagretiro at naging isang 24 / 7 tagapag-alaga. Hindi ako nag-upa ng tao upang tulungan ako; pakiramdam ko ay magagawa kong mag-isa, at ginawa ko. Halos dalawang taon na ito, nagsisimula nang humina ang pag-aalaga ko. Matapos ang paulit-ulit na pag-angat kay Henry, ang aking likod ay sumasakit na at ang aking mga kalamnan ng paa ay nasusunog.

Dahil sa aking sariling problema sa kalusugan, itinatabi ko si Henry sa isang sulok (gayon na nga). Napansin kong nagsisimula nang magmukhang nalulumbay si Henry. Kinausap ko ang doktor tungkol sa depression at nagawa niyang makatulong sa gamot. Sinimulan kong turuan ang aking sarili at natagpuan ang isang van na ginawa para sa mga may kapansanan na pasahero (hindi lamang upang dalhin ang aking asawa, kundi pati na rin upang mailigtas ang aking likod). Bumili ako ng isang handicap van, at ang pagbili na iyon ay nagkakahalaga ng bawat sentimo. Ang aking Henry ay isang masayang camper dahil siya ay nasasama sa lahat ng paraan.

Narito ang ilang mga ideya na nakita kong kapaki-pakinabang:

• Napakahalaga ng pahinga. Ang isang tagapag-alaga ay dapat subukang magpahinga kapag natutulog ang kanyang pasyente o nanonood ng TV.
• Kapaki-pakinabang ang mga magazine/katalogo ng kapansanan. Maghanap ng mga item na maaaring makatulong sa iyo sa iyong pasyente.
• Subukang gumawa ng mga bagay para sa iyong sarili, tulad ng pagkakaroon ng tanghalian sa isang kaibigan, magpa-manicure at magpagupit.
• Kung maaari, dalhin ang iyong pasyente sa labas upang maka-upo sa patyo o maglakad nang mahaba sa kalye ng iyong kapitbahayan.
• Nagbasa ako ng mga libro para sa aking asawa. Gustung-gusto niya ang kasaysayan at, upang sabihin sa iyo ang katotohanan, natutuhan ko ang mga bagay na hindi ko alam.
• Kung ginagawa mo ang paghuhugas, pagluluto, pagpapalit ng mga sheet, atbp. ilagay ang iyong pasyente sa parehong kuwarto kung nasaan ka at hayaan siyang makasama sa kung ano ang ginagawa mo. Sa totoo lang, hayaang tulungan ka nila sa maliliit na bagay kung magagawa nila.
• Dalhin ang iyong pasyente sa labas upang masiyahan sa araw o lilim habang dinidiligan mo ang iyong mga halaman o inaalis ang mga damo.
• Pinakamahalaga, hilingin sa Diyos ang lakas, pasensya, pagmamahal at pagkakontento. Ang pagsandig sa Diyos ay naging mas madali para sa akin.

Tinanong ako kung nagsisisi ako sa pagkuha ng maagang pagretiro upang alagaan si Henry. Ang masasabi ko lang ay, habang nakatayo kami sa altar na nagpapalitan ng aming mga panata sa kasal; gumawa kami ng isang pangako sa harap ng Diyos at sa bawat isa. Tulad ng sinasabi natin ang mga salitang "sa kasaganahan man o kahirapan, sa sakit at kalusugan, hanggang sa paghiwalayin tayo ng kamatayan," alam ba natin ang kahulugan nito? Hindi, hindi natin alam hanggang sa masubukan tayo sa pag-ibig ng ating asawa.

Sinasabi sa Biblia na ang pag-ibig ay mapagpasensya, mabait, banayad, mapagmalasakit, mabagal sa galit, atbp. Ang buhay ko sa aking asawa ay hindi perpekto. Nagkaroon kami ng mga problema tulad ng karamihan. Nalampasan namin ang mga ito sa loob ng 53 taon bago siya namatay. Wala, wala akong panghihinayang…. Isang malaking kagalakan at isang pribilehiyo ang maging isang tagapag-alaga ng aking asawa.

Matapos mamatay ang aking asawa, nag-apply ako sa VITAS Healthcare at naging isang boluntaryo. Nag-boluntaryo ako nang tatlo at kalahating taon, na nagsasagawa ng iba't ibang mga tungkulin sa tanggapan. Pinunan ng boluntaryo ang butas sa aking puso. Nagkaroon ako ng mga magagandang kaibigan, at pinapanatili akong aktibo. Ang pag-aalaga ay napaka-espesyal sa akin, at ang pagboboluntaryo ay isa sa mga pinakamahusay na bagay na ginawa ko para sa aking sarili. Napakasarap ang maging mapagbigay.

Ang Runner-Up Entry na Tagapag-alaga

"Hindi ko hiningi ang buhay na ito, ngunit ako ay mas mahusay na tao para dito."

Isinulat ni Jane Parks-McKay

Dateline: Siyam na taon na ang nakalilipas. Ang aking buhay ay nagbago nang 100 porsyento, 24/7, sa magdamag nang nasugatan ang aking asawa sa trabaho na may pinsala sa utak. Hindi ko alam kung ano ang pag-aalaga ang gagawin ko.

Ang una kong naisip ay madali lang ito. Ang mas matandang mga babaeng may puting buhok na nakita ko ang pag-aalaga ay palaging napaka-kalma at mahinahon at masayang inaalagaan ang kanilang mga asawa. Akala ko'y magkakaroon ako ng oras para matutong mag-gitara.

Mali ba ang lahat ng iyon! Ang gawain ng adbokasiya na kinakailangan sa akin sa larangan ng medikal at insurance ay hindi isang pangkaraniwang bagay. Nagsimula ako na walang kaalam-alam tungkol dito hanggang naging isang semi-expert sa maigsing panahon, ngunit ito ay nakakapagod. Sinabihan kami ng doktor na ang aking asawa ay gagaling sa loob ng dalawang linggo. Tatlong buwan dito at nalalagas na ang aking buhok.

Pagkatapos ay humingi ako ng tulong sa isang lokal na ahensya ng pag-aalaga. Hindi mo ito magagawa nang mag-isa at natutuhan kong humingi ng tulong, at gumawa ng isang komunidad ng mga katulong, kaibigan at mga susuporta sa amin sa pamamagitan nito. Natuto kaming mag-asawa na magtaguyod para sa mga may traumatic na pinsala sa utak. Natuto akong magtaguyod para sa mga nasa pag-aalaga sa pamilya.

Para sa akin ng personal, pagkatapos ng siyam na taon na ito ay natutuhan kong maging mas malakas, natutuhang tukuyin kung ano ang mahalaga at hayaan ang maraming bagay. Nalaman ko kung paano maging mas organisado at mas nakatuon. Nalaman ko rin kung sino ang aking mga kaibigan, at nakikilala ko ang kapwa tagapag-alaga isang milya ang layo. Natutuhan ko ang pakiki-simpatiya. Hindi ko hiningi ang buhay na ito, ngunit ako ay mas mahusay na tao para dito. At mas mahal ko ang aking asawa kaysa sa dati. Napapatibok pa rin niya ang aking puso sa tuwing pumapasok siya sa kuwarto!

Ang Runner-Up Entry na Tagapag-alaga

"Strap in for the ride"

Isinulat ni Pamela Rivers

Nang magsimula akong mag-blog, tinawag ko ang aking sarili ng isang "master caregiver." Hindi dahil sa may hibla ako ng pagiging isang master nang ipinagkaloob sa akin ang papel na ito. Ito ay higit na kabalintunaan, o inilalagay ito sa sansinukob: iyon ang kahihinatnan ko nang alagaan ko ang aking ina, na mayroong sakit na Alzheimer.

Para sa iyo na sanay na para sa papel, mayroon ka nang kaunting karanasan. Para sa mga tulad ko, ay naging hindi inaasahang tagapag-alaga, maging handa [strap in for the ride].

Ang pagiging tagapag-alaga ng aking ina ay talagang may mga hamon. May mga aksidente. Lagi mong nakikita ang iyong sarili na naglalaba, nagbibigay ng gamot, nag-i-ischedule ng mga appointment - nag-i-ischedule ng lahat. Ngunit hindi ko ito ipagpapalit sa kahit ano. Kadalasang nararamdaman mo na parang ikaw ay nasa isang napakahirap na posisyon, sa isang pananalita, na may reaksyon ka sa mga sitwasyon sa halip na aktibong kumikilos, at maaaring tumagal ng ilang sandali, kung sakaling, magpatuloy sa caring curve.

Nasa mga bihirang tahimik na oras na iyon kung saan kailangan mong maghanda para sa susunod na araw at linggo, kailangan mong gawin ang iyong listahan ng dapat gawin, listahan ng mga doctor, listahan ng contact, listahan ng pamimili at kung ano-kaibigan-maaari-kong-itawag-ngayon na listahan. Ang mga tagapag-alaga ay may kaunti hanggang sa walang oras sa "sarili", at pagdating sa pagpaplano sa hinaharap ng aking buhay, natapos iyon. Ayaw kong mag-isip ng mga bagay sa hinaharap, dahil hindi ako sigurado kung ano ang kahihinatnan para sa akin. Kailangang malaman ko (sa tulong ng aking therapist) na sa isang pagkakataon kailangan kong maging makasarili sa aking oras.

Kailangan mong mag-isip tungkol sa isang bagay na nais mong gawin at subukan upang makahanap ng paraan upang gawin ito. Iyon man ay magpagupit, magpa-manicure o maglakad-lakad, tingnan kung may mailalagay kang isang bagay sa lugar na magbibigay sa iyo ng libreng oras. Tumingin sa isang pasilidad ng daycare, magpahinga o isang mabuting kaibigan na maaaring magbigay sa iyo ng libreng sandali.

Kailangan mo ring matutuhan kung paano maging mabilis sa iyong mga paa at, oo, kung minsan, mag-isip nang hindi karaniwan. Nagtagumpay ako sa 10 - minutong grocery shopping at ginagawa ang "Target na 5k" (walang ganoong bagay) sa oras ng record. At, grabe, sumikat ako sa paghawak ng big oops moment kay nanay at nalaman kung gaano kahusay ang Home Depot kapag kailangan mo ng mga gamit. Oo! Ang Home Depot!

Bilang isang tagapag-alaga dapat kang magkaroon ng pakikiramay, ngunit hindi ka maaaring magalit kapag nangyari ang mga aksidente o hindi inaasahang bagay. Ang pag-aalaga ay isang tunay na pagsubok sa puso at isang tunay na pagsubok sa pisikal at mental na kalooban. Maaari itong maging mahirap at madalas ay hindi gagantimpalaan. At gayon pa man ito ay isa sa mga pinaka-mapaggantimpalang papel. Sa gitna ng aking paglalakbay sa paglaban sa sakit na Alzheimer ni Nanay, nakalimutan niya ang maraming bagay. Ngunit hindi niya nakalimutang magsabi ng salamat.

Mga Honorable Mention Entry ng Tagapag-alaga

"Ang aking emosyon ay parang isang roller coaster ride"

Isinulat ni Penny Erwin

Ang aking 50 - taong gulang na anak na babae ay may metastatic breast cancer (MBC) sa kanyang utak. Una siyang nagkaroon ng breast cancer noong 2004 at sumailalim sa isang bilateral mastectomy at chemotherapy. Noong 2009, siya ay na-diagnose na may MBC sa kanyang mga baga at adrenal gland at nagkaroon ng anim na buwan ng lingguhang chemotherapy. Nandoon ako para sa kanya sa lahat ng panahon.

Noong 2011, pagkatapos ng isang napakasamang seizure, na-diagnose siya na may apat na mga bukol sa utak. Matapos ang full brain radiation, nagawa niyang bumalik sa trabaho bilang guro noong taglagas na iyon, ngunit sa lalong madaling panahon siya ay nagkaroon ng mas maliit na mga seizure at maraming paggamot sa cyber-knife. Nandoon ako para sa lahat ng panahon.

Noong 2013, nagkaroon siya ng dalawang bukol sa utak na inalis ng operasyon, sa magkahiwalay na anim na buwan. Ito ang taon na sinimulan kong mag-alaga sa kanya tuwing lingguhan kapag ang kanyang asawa ay nasa trabaho. Natutuhan ko na ang araw-araw ay isang regalo. Nalaman ko rin kung gaano ang pisikal at mental na pagod bilang isang tagapag-alaga. Ang aking emosyon ay parang nakasakay ng roller coaster, at nangyayari pa rin ito.

Nakikita mo ang iyong malaki nang anak na maging isang sanggol ulit ay parehong nakakatakot at labis na nakakalungkot. Sa lahat ng kalungkutan na ito, mayroong isang pakiramdam ng pag-ibig at pamilya na nagbubuklod sa ating buong pamilya habang sinasamahan natin ang paglalakbay na ito, ang mabuti at masama. Ang aking pananampalataya ay ang bagay na nagpapalakas sa akin.

Habang isinusulat ko ito, kasama pa rin niya kami, at inaasahan kong ako pa rin ang kanyang tagapag-alaga ng maraming buwan! Malaki ang naitulong ng VITAS hospice. Napakapalad namin na magkaroon ng mapag-alaga at mapagmahal na nurse, katulong, mga manggagawa sa lipunan, boluntaryo at mga kapilyan. Kung wala ang mga taong may talento na ito, hindi ko ito magagawa. Nagpapasalamat ako sa Diyos sa pagkakataong gumugol sa mga araw na ito kasama ang aking mahalagang anak. Ang pagmamahal ko sa kanya ay ang aking puwersang nagpapatakbo, ngunit nakapagpapabago ng buhay ang mga gantimpala. Alam ko ang halaga ng buhay, at kung gaano kaselan ang buhay.

"Ito ay para kay Mama"

Isinulat ni Sigrid Eriksen

Huwag sasama ang loob, SpaFinder.com, ngunit hindi ko ito ginagawa para sa regalo. Ito ay para kay Mama.

Naglibing ang aking ina ng asawa, anak na lalaki at apong lalaki. Nabalo noong 32, inilaan ni Mama ang buong buhay niya sa aming apat na hindi isinaalang-alang ang kanyang sarili. Nagawa niyang magpag-aral kaming lahat sa kolehiyo na walang student loan.

Si Mama ay nagsimulang manghina noong 2012, kaya lumipat ako sa bahay upang alagaan siya ng buong oras. Nahulog siya noong Enero ng 2015, nabali sa apat na lugar ang kanyang balakang. Nakauwi na siya ng dalawang linggo nang mahulog siyang muli, tumama ang kanyang ulo. Ang aking mama ay nasa isang bihasang nursing home mula noong Enero 15, 2015. Nalagpasan ko ang 10 araw na makita ko siya nang hindi bababa sa apat na oras bawat araw.

Ako ang tanging anak na babae. Ang pinakagusto kong alaala sa aking buhay ay ang mga biyahe sa bus nang magkasama sa Charleston, SC, at Williamsburg, VA, bawat taon. Ngunit dahil sa dementia ni Mama, hindi niya maalala ang isang solong paglalakbay. Wala rin siyang mga alaala na lilingunin; ninakaw din ng dementia ang kanyang mga ala-ala.

Nalaman ko na sa puntong ito, ang tanging magagawa ko ay umupo lang sa tabi niya at makinig sa anumang sasabihin niya, hawakan ang kanyang kamay at sabihin sa kanya na hindi ko siya iiwan. Ang oras ay ang pinakamahalagang regalong maibibigay mo sa isang tao. Binigyan niya ako ng 56 taon ng kanyang oras. Siya ay 85. Wala saanman sa Mundong ito ang mas gugustuhin ko araw-araw kundi ang makasama ang babaeng higit na hinahangaan ko kaysa sa sinuman sa mundong ito. Sintigas niya ang bakal at kasinglambot siya ng unan.

Sinasabi sa akin ng mga tao kung gaano ako kabait na anak na lagi siyang pinupuntahan. Magalang kong sinasabi sa kanila na kung ako ang gaya ng kanilang sinasabi, ito ay dahil nagkaroon ako ng pinakadakilang guro sa lahat: ang aking mama, ang aking pinakamatalik na kaibigan at ang aking pinakadakilang cheerleader sa buong buhay ko.

Mahal kita Mama. Ang ating oras ay isang pagsasama na tanging ina at anak lang ang maaaring magbahagi. Nagmamahal, Sigrid

"Kalikasan, musika, pamilya at relihiyon"

Isinulat ni Ligaya Ramsey

• Pag-ibig, pagtitiyaga, sakripisyo, pagkalinga at pag-aalaga, na may halong pagpapatawa.
• Ang kakayahang magbasa sa kilos ng katawan, ang pagiging magalang
• Pangako, na may maingat na pagpaplano at layunin
• Kalikasan, musika, pamilya at relihiyon

Iyon ang lahat ng mahalaga sa akin kapag inaalagaan ang aking ina. Tinawag ko siyang "Inang," nangangahulugang "ina" sa Pilipinas. Isa siyang pangkaraniwang Pilipina, konserbatibo at mapagkumbaba. Hindi siya magiging isang kandidato para sa nursing home, dahil lamang sa kanyang natatanging pagkatao. Napagpasyahan kong gampanan ang responsibilidad para sa estado ng kalusugan ng aking ina, sa pagpayag ng aking kapatid.

Nagtrabaho ako kasama ang mga bata nang halos 25 taon, at ang pag-aalaga sa aking ina ay may gantimpala sa akin. Bagaman mayroong mga healthcare worker sa bahay upang tingnan ang aking ina, pinapanood ko pa rin at inaalagaan siya at nagsusulat ng mga memo at plano ng pag-aalaga sa mga tagapag-alaga. Ito ay isang pangakong 24/7 at hindi ko naisip na umatras.

Mahal na mahal ko ang aking ina. Sa panahon ng tagsibol at tag-araw, nagtanim ako ng magagandang hardin ng bulaklak; nagkaroon ako ng isang hummingbird. Nakita niya ang birdbath, nag-swing ang isang squirrel sa sanga ng pine tree, mga ibon, paru-paro at mga kuneho. Sinubukan kong dalhin siya sa parang parke na kapaligiran. Mahilig siyang magbasa ng Biblia sa bintana. Tumitingin siya sa labas para sa mga kotse at mga taong dumaraan. Pinapakinggan niya ang kanyang mga paboritong himno at mga country song ni Jim Reeves, at napanood ang koleksyon ng mga lumang pelikula ni Shirley Temple at ang kanyang paboritong, "Old Yeller."

Hindi siya mahilig sa snow. Sa gabi sa panahon ng taglamig, pinapanatili ko siyang mainit-init sa isang de-kuryenteng kumot na pinagsama sa isang mahabang unan na malapit sa dingding. Mayroon siyang iba't ibang mga hugis ng unan sa kanyang tagiliran, sa pagitan ng kanyang mga tuhod at isang maliit na malambot na unan na gusto niyang yakapin. Ibabalik ko ang kanyang paboritong mga country song ni Jim Reeves at lagi kong sinasabi sa kanya na "Mahal kita" sa oras ng pagtulog.

Sa kanyang ika-99 kaarawan, siya ay nanghihina na. Inilipat ko ang kanyang higaan malapit sa bintana, kung saan lagi niyang gustong umupo. Sa ika-13 araw pagkatapos ng kanyang kaarawan, ipinaalam sa akin ng nurse na ang aking ina ay may ilang oras na lang na nalalabi. Tinawagan ko ang aking kapatid at lahat ay nakikipag-usap sa aking ina. Sa kanyang huling mga dalangin kasama ang aking kapatid, ang aking mapagmahal na ina ay nagtungo na sa Panginoon nang mapayapa.

Nararamdaman ko ang biyaya at pagpapala ng Diyos sa pagbibigay sa akin ng pagkakataong paglingkuran ang aking mapagmahal na ina. Ako ay mapayapa na, kahit na miss ko siya.

"Aking pinakamahusay na pagsusuri kailanman"

Isinulat ni Shirley Hutton

Ang pag-aalaga para sa isang 94 - taong gulang na babae na nakatira sa bahay, sa kanyang sarili, ay isang karanasan. Ginawa ko ang "pag-standby" habang siya ay naliligo. Tinuruan niya akong gumawa ng chicken cacciatore Naglampaso ako, nag-vacuum at nag-alis ng alikabok para sa kanya. Tinuruan niya ako kung paano makilala ang isang bulaklak mula sa isa pa.

Isang araw, nakatanggap ako ng tawag na siya ay nagkaroon ng stroke at dinala sa ospital. Sa kaunting pagsisiyasat, nalaman ko kung nasaan siya at binisita siya. Ang isang buong panig ay paralisado at halos wala siya sa dati niyang sarili. Sinabi ng kanyang pamilya, "Nanay, nandito si Shirley." Dahan-dahan akong humiga at hinalikan siya sa pisngi. Buong lakas niyang ibinulong, "Talagang nagkaroon tayo ng masayang oras."

Namatay siya 10 araw makalipas, ngunit hindi ko malilimutan ang madamdaming sandali nang makuha ko ang aking pinakamahusay na evaluation.

"Lagi akong magiging isang tagapag-alaga"

Isinulat ni Karen Parsons

Sa pagbabalik-tanaw ko sa aking buhay, napagtanto ko na palaging sinadya akong maging isang tagapag-alaga sa isang paraan o sa iba pa-bilang isang sekretarya o tagasilbi o para sa aking sariling pamilya ... palagi. Ang aking anak na lalaki ay 31, nagkaroon ng cancerous na brain tumor sa edad na 10 at nawala ang kanyang mga function na pituitary. Hindi na siya natigil sa gamutan simula noon. Sa edad na 25, dalawang maliit na stroke. Ngayon dementia.

Ang aking asawa ay nagkaroon ng maraming lumbar at cervical na operasyon. Pagkatapos ay dalawang maikling coma at seizure. Ngayon isang nursing home. Ako pa rin ang kanyang tagapag-alaga, kahit na nasa isang advocate mode. Hindi ka tumitigil sa pagbibigay ng pag-aalaga sa iyong mahal sa buhay.

Ang napansin ko sa huling dalawang taon ay sa isang nursing home, ang mga CNA at kawani ng pag-aalaga ay hindi dapat ipagpalagay na ang bawat residente ay maaaring tratuhin nang pareho. Isang halimbawa para sa akin ay ang sa shower. Hiniling sa aking lumapit at pakinggan kung paano murahin at sigawan ng aking asawa ang mga tauhan sa panahon ng kanyang shower.

Lagi siyang nakakaramdam ng sakit; kahit na ang balat niya ay masakit. Hindi siya makalakad at kailangang humiga para sa kanyang shower. Humahawak siya sa mga side rail nang mahigpit. Nang tiningnan ko ay napansin kong hindi niya mahiga ang kanyang ulo dahil sa lahat ng hardware sa kanyang leeg. Nagmungkahi ako ng unan. Ginawa naman iyon, nakakarelaks siya at ang mga pangyayari ay napakahusay na ngayon. Sa halip na ang aking asawa ang naging problema, ito ang paraan ng pag-aalaga sa kanya.

Nagkaroon ako ng caregiver burnout at sinabihan akong mag-relaks. Ngunit lagi akong magiging tagapag-alaga ... lagi.

"Galit, kalungkutan, alalahanin at, ang aking paborito, isang layunin"

Isinulat ni Roberta Ann Feraro

Isang paglalakbay ang pag-aalaga na walang nakaka-alam hanggang sa gawin nila ito. Isang magiliw na tao ang aking ina. Siya ay magiging 96 na sa Marso. Hindi siya makalakad at pinahihirapan siya ng depression. Ako lang ang kanyang tagapag-alaga. Nabigo talaga siya nang namatay ang aking kapatid na lalaki apat na taon na ang nakalilipas.

Mayroong iba't ibang mga paghamon. Bigla silang dumarating, tulad ng pagkahulog o sakit. Dumarating din sila paminsan-minsan. Ako ay naging isang dalubhasa sa ligal, isang ahente sa pananalapi, assertive, mapagmahal, bigo-at nakipaglaban sa breast cancer. Inaalagaan ko ang aking asawa, sa bahay, sa pagluluto, paglilinis at iba pa.

Ngunit hindi ako nag-iisa. Nakausap ko ang iba pang mga tagapag-alaga na nagpapakita ng iba't ibang mga damdamin: galit, kalungkutan, alalahanin at, ang aking paborito, isang layunin. Ang pinakamagandang bagay ay ang makipag-usap sa isang social worker at makahanap ng isang geriatric na doktor na pumupunta sa bahay. Ito ay isang pagpapala para sa anumang bagay mula sa isang simpleng pag-check-up hanggang sa isang shot ng trangkaso sa pag-update ng ligal na impormasyon at pagtuklas ng iba't ibang mga pagpipilian para sa karagdagang tulong.

Dapat kang maging flexible. Mayroon tayong lahat ng iba't ibang antas ng pag-aalaga at natatangi ang sitwasyon ng bawat tagapag-alaga. Ito ay isang full-time na trabaho, kaya kakailanganin mo ang pagsasanay, edukasyon at, higit sa lahat, suporta! Ang mahalagang bagay ay ang alagaan ang tagapag-alaga. Kaya lumalabas kami ng asawa ko para mag-date isang beses sa isang linggo, nagbabakasyon din kami paminsan-minsan. May maraming mga pasilidad na nag-aalok ng respite care para sa may sapat na gulang o bata na iyong inaalagaan, lalo na kung ikaw ay aalis ng bansa. Katoliko ang aking ina, kaya tumatanggap siya ng komunyon tuwing Linggo at Unang Biyernes. Mahilig siyang gumuhit, maglaro ng mga kard at mag-ehersisyo. Mayroon siyang dementia; hindi naman masama. Mayroon kaming utos na DNR (Kautusang huwag i-resuscitate) dahil nais niya ang living will. Mayroon akong dentista na pumupunta sa bahay, at doktor sa mata at paa. Nagkaroon ng pagbabago dahil dito.

Nakatira sa amin si nanay, kaya kung minsan ay mahirap, ngunit ito ay kapaki-pakinabang sa maraming paraan. Nagtrabaho ako sa mga nursing home, at hindi nila tulad ang bahay. Kaya napagpasyahan naming manatili siya sa amin. Natutuwa akong nagawa ko ang desisyon.

Inaasahan ko na ito ay makatutulong sa mga tagapag-alaga.

Mga pagpapala, Roberta

"Mula sa pagiging isang tagapag-alaga hanggang sa pagkakaroon ng isa"

Isinulat ni Martha Combs

Ako ay isang tagapag-alaga ng maraming taon, nananatili sa lahat ng oras, one-on-one, kasama ang maraming mga kababaihan na may sakit na Alzheimer. Pangunahin kong natutuhan kung paano sila tratuhin nang may kabaitan at hindi nakikipagtalo. Kung sasabihin nila ang isang bagay na hindi eksaktong tama, hayaan ito. Kung susubukan mong makipagtalo, magagalit sila, at bakit mahalaga ito?

Sobrang lambing ng mga kaibigan kong babae at mahal ko sila. Ang aking ina ay isa sa aking mga pasyente; inisip niya na ako ang kanyang "Sweet Mommy."

Ngayon ako ay 81 at sa hospice, at ang mga babaeng ito ay napakabuti sa akin!

"Binibigyan ako ng Panginoon ng tulong na kailangan ko"

Isinulat ni Darlene Oliver

Sa paglipas ng 22 taon, lumipat ako mula Washington, DC, metro area upang bumalik sa bahay upang makatulong sa pag-aalaga sa aking ama, na may sakit na Alzheimer. Part-time na trabaho iyon, dahil kailangan kong magkaroon ng full-time na trabaho upang makapagbigay ng aking suporta. Mahirap makita kung gaano nakakawasak ang sakit na Alzheimer. Mayroong mga karahasan at mga run-away na isyu. Kapag nangyari ang isa sa mga episode na iyon, nauubusan ako ng lakas.

Ngayon, ang aking ina ay may advanced na dementia. Nahulog siya at nabali ang kanyang balakang kamakailan. Matapos ang tatlong buwan sa rehab, nagpasya akong magbigay ng pangangalaga na pangmatagalan sa kanya. Nasa bahay na siya ngayon at lubos kong malalaman kung ano ang kailangan para sa kanya: paglilipat, paglilinis ng mga aksidente, paggamit ng wheelchair. Ito ay talagang mahirap. Ngunit binigyan ako ng Panginoon ng tulong na kailangan ko upang alagaan siya. Isang pangangailangan ang mga kaibigan. Pag-usapan ang tungkol sa mga isyu at makakuha ng paghihikayat. Ito ay isang tunay na karanasan sa pagkatuto.

"Talagang nananaig ang pag-ibig"

Isinulat ni Valerie Hoffman

Nakilala ko ang aking biyenan noong ako ay 16, sa parehong taon na iniwan kami ng aking ama. Kaya ang lalaking ito ang naging tunay kong ama. Namatay siya ngayong taon sa kamangha-manghang edad na 100. Siya ay isang World War II na beterano, ngunit higit pa siya rito. Siya ay isang ama, lolo at lolo sa tuhod nang siya ay magtungo na sa langit.

Noong nakaraang Thanksgiving ay nakilala niya ang kanyang apo sa unang pagkakataon. Siya ay isang mapanghusgang tao, at bagong nabigyang-kaalaman na ang apo ng kanyang apo ay bi-racial. Hindi kami humihingang lahat habang hinihintay ang pagdating ng aming anak na babae sa aming tahanan at kanilang pagpupulong.

Habang dahan-dahang lumabas ang aming biyenan mula sa aming sasakyan, tumigil siya, tiningnan ang kanyang apo, pagkatapos ay sa kanyang apo na si Kennon. Inilabas niya ang kanyang matanda nang braso, niyakap silang dalawa at sinabing, "Bakit hindi ko iisipin, Apo, na alam mo ang napili mo, dahil ikaw ay isang napaka-intelihenteng babae, ay tama para sa iyo? Wala akong ibang nais kundi ang pinakamaganda para sa'yo''.

Lahat kami ay nagbuntong hininga at nagpatuloy sa aming bahay upang magkaroon ng pinakamapalad na Thanksgiving kailanman. Ang araw na iyon ay natabunan ng kagalakan sa pamamagitan ng tunay na koneksyon sa pagitan ng lolo at apo, at nalaman naming lahat na ang pag-ibig ay talagang nanaig.

Sana ay isinulat ko ang artikulong ito tungkol sa kanyang naghihinang kalusugan, ang maraming pagbisita s ER at ang kanyang huling araw sa pasilidad. Ngunit pinili kong alalahanin siya sa pamamagitan ng aral ng buhay na itinuro niya sa aming lahat. Maaaring magbago ang isang tao at piliin ang pag-ibig at pagtanggap pagkatapos ng lahat. Pinili kong alalahanin siya at ibahagi ang pinakamagandang sandali sa iyo, ang mambabasa. Siya ay, at palaging magiging, aking paboritong cowboy.

"Maaaring magbago ang buhay sa loob ng ilang oras"

Isinulat ni Julie Madison

Para ito sa aking Tiya Julia. Kasalukuyan siyang inaalagaan ang aking tiyuhin, na may tatlong mga bukol sa utak, ang Glioblastoma Multiforme ay hindi puwedeng operahan. Inaalagaan niya siya nang halos 24/7 at hindi na nakakakuha ng maraming oras sa kanyang sarili. Palihim siyang umiiyak upang laging makitang matapang sa harapan ng aking tiyuhin. Kailangan niya talagang magbenepisyo ng ilang personal na oras at pagpapahinga.

Kamangha-mangha siya at inaalagaang mabuti ang aking tiyuhin. Naghihirap din siya mula sa kanyang sariling mga isyung medikal, ngunit hindi nagrereklamo. Matagal na kaming nag-uusap tungkol sa kung paano naging karanasan sa kanya ang pangyayaring ito at kung gaano kadali ang oras na mayroon tayo dito sa mundo at kung paano natin masusuportahan ang bawat isa at bawat sandali, dahil ang buhay ng napakarami ay nagbabago sa ilang oras.

Lalo na ang kanyang buhay kasama ang aking tiyuhin. Nanghina siya mula sa pagtatrabaho sa bakuran at naramdaman na parang babagsak siya. Kamakailan ay hindi niya matandaan ang isang simpleng code ng pag-access sa gate na apat na numero at isang napakadaling kumbinasyon. Isinugod nila siya sa ER, gumawa sila ng isang MRI at natagpuan ang mga bukol. Kaya sa loob ng ilang oras, siya ay nagtatrabaho mula sa bakuran at hindi alam na siya ay may sakit nang ma-MRI, nagbago ang kanilang buhay magpakailanman. Nagkaroon siya ng chemo at radiation, ngunit ang mga bukol ay nandoon pa rin at ang prognosis ay masama. Gustung-gusto ko para sa kanya na magkaroon ng ilang oras upang muling makasama at magpahinga.